Trauma talks

Ik speelde al een hele tijd met de idee om een blog te starten. Waarom? Omdat schrijven een deel is geweest van mijn helingsproces en omdat te veel verhalen onverteld blijven. Niet omdat ze er niet toe doen, maar omdat schaamte, angst of twijfel het zwijgen opleggen. Ik weiger dat nog langer te laten gebeuren.

Mijn naam is Evy, en ik ben een overlever van complex trauma na kindermishandeling. Jarenlang was zwijgen mijn manier van overleven. Ik droeg maskers, was er goed in, hield me sterk en functioneerde op de automatische piloot. Maar diep vanbinnen voelde ik me opgesloten in een verhaal dat niet van mij leek te zijn. Een verhaal dat door anderen werd geschreven, door pijn, door patronen die me klein hielden.

Tot ik besefte: ik ben niet mijn trauma. Mijn verleden mag deel van me zijn, maar het bepaalt niet wie ik vandaag ben en al helemaal niet wie ik wil worden. Ik struggelde vaak met mijn innerlijke stem en de gedachten en overtuigingen die er waren ingedramd.

Toch is dat besef slechts het begin. Heling is geen rechte weg en al zeker geen magische transformatie waarin je op een dag wakker wordt en plots ‘over alles heen’ bent. Het is vallen, opstaan, nog eens tegen die dikke muur aanlopen, terug opstaan, herhalen. Het is triggers tegenkomen waarvan je dacht dat je ze al had aangepakt. Het is de confrontatie met oude wonden, maar deze keer met nieuwe tools.

En precies daarover wil ik schrijven.

Deze blog is mijn manier om de stilte te doorbreken. Niet met een eindeloos slachtofferverhaal, maar met rauwe eerlijkheid, herkenbaarheid, een gezonde dosis relativeren en zelfs een vleug humor, al geef ik toe dat mijn kinderen en man (ik ga naar hen refereren als ‘mijn mannen’) het niet eens zijn dat ik de term ‘humor’ hiervoor gebruik.

Want ja, trauma is zwaar, daar ga ik niet om heen. Maar het brengt ook een soort van kracht mee, soms diep bedroefdheid maar soms ook een lach. Het is complex.

Ik schrijf over triggers, overleven versus écht leven, en de soms confronterende maar bevrijdende reis naar zelfliefde. Over hoe je trauma je relaties beïnvloedt, hoe oude patronen zich blijven herhalen als je ze niet bewust doorbreekt, en hoe je de regie over je eigen leven terugpakt. Niet omdat ik alle antwoorden heb, maar omdat ik weet hoe het voelt om in de war, boos, bang of vastgeroest te zitten. En omdat ik weet dat het anders kan.

Deze blog is er voor jou als je ooit hebt gedacht: Waarom voel ik me zo? Waarom blijf ik vastzitten? Waarom lijkt het alsof niemand me echt begrijpt? 

Tijd om te praten. Tijd om te helen. Tijd om het verhaal te herschrijven.

~ Pink Rebel