Ik kwam voor een shirt, ik bleef voor het gevoel van thuiskomen...

Het is een goeie maand geleden dat ik nog een blog schreef maar ik heb er zo mijn redenen voor.

Zo’n zes à zeven weken geleden ging ik de tennisshop binnen omdat ik een interclubtenue nodig had voor de padel. Het was een woensdag, ik kwam net van de osteopaat, half groggy, haar in ontplofte staat, en comfy gekleed alsof ik nergens meer verwacht werd. Gewoon snel even binnen om te checken of ze een blauw shirtje hadden.

Wat een bliksembezoek moest zijn, werd een onverwacht keerpunt.

Ik raakte aan de praat met de dame van de winkel, en het klikte meteen. Ik was mijn volledige zelf, geen blad voor de mond en liet duidelijk merken dat, wanneer ik niet het juiste shirtje vond, ik er ook niet ging in spelen. Iets met goed voelen op het padelveld. Geen blad voor de mond dus. Tussen de babbel door vroeg ze of ik geen werk zocht. Of ik misschien in de winkel wou komen werken. Waarschijnlijk was het omdat ik de shirtjes netjes terug op de kapstok hing, wat ik trouwens nog steeds gewoon een vorm van respect vind. Maar ik wuifde het halvelings weg want ik had/heb al werk. Meer dan genoeg zelfs. De balans tussen werk, gezin en hobby’s was al uitdagend zonder extra job erbij. Al geef ik toe dat dat ook komt omdat mijn hobby een lichte verslaving is geworden en daar misschien iets teveel tijd naartoe gaat :).

En toch… Er borrelde iets in me. Mijn verstand zei heel luid NEE. Maar diep vanbinnen was er een stemmetje dat bleef kriebelen. Tennis was mijn passie en padel is het vandaag. Iets in mij werd geraakt, getriggerd. En ik zou ik niet zijn als ik niet naar mijn gevoel luister.

Toen ik twee dagen later telefoon kreeg dat mijn shirtje binnen was, nu ja, Gert kreeg telefoon want ik heb een bloedhekel aan bellen, besloot ik naar de winkel te gaan en te vragen of die vraag echt gemeend was. En ja hoor, ze was serieus. Alles in mij riep opnieuw: niet doen, Evy, ben je gek? Maar mijn lichaam voelde iets anders. Mijn buik wist het al. Ik ging in gesprek met die vriendelijke dame en meteen voelde ik dat de man van de winkel ook de juiste energie had. Het was alsof er vanalles op zen plek viel zonder te beseffen wat dat was.

Ik vroeg of ik er een nachtje over mocht slapen. Het werden er twee. Ik overlegde met mijn drie mannen en besloot de sprong te wagen.

En nog voor ik hen iets kon laten weten, kwamen de eerste oude angsten al boven. De gedachte alleen al aan “voor een baas werken” maakte me onrustig. Ik had immers heel veel jaren geleden afgezworen dat nog te doen. Wat als ik niet goed genoeg ben? Wat als ik fouten maak? Wat als ze denken dat ik iets kan dat ik niet kan waarmaken?

Allemaal stemmetjes van vroeger. Allemaal pogingen van mijn systeem om me veilig te houden. Maar ik ken die stemmetjes intussen. En ik weet hoe ermee om te gaan.

Vijf weken geleden had ik mijn eerste werkdag. Ik had iets positiefs verwacht… maar dat ik me vanaf dag één zó goed zou voelen, dat had zelfs mijn wildste fantasie (en geloof me, die zijn wild) niet kunnen bedenken.

Ik werd liefdevol onthaald. Warm. En geloof me, de woorden dekken de lading niet. Die eerste dag was lang, van 9 tot 18 rechtstaan, spieren voelen die ik al heel lang niet meer had gevoeld, file op de Antwerpse ring, thuis snel eten en dan tot laat coachen. Maar ondanks de drukte voelde ik: ik mag hier zijn.

En het universum bleef me verrassen. Ik kwam oude bekenden tegen. Mensen uit de tenniswereld van meer dan 21 jaar geleden. Mensen waarvan ik dacht dat ze me nooit gezien hadden, omdat ik toen leefde met zoveel schaamte. Mensen waarvan ik dacht dat ze me niet kenden, maar ze herkenden me. En kleine Evy in mij… die kreeg plots erkenning. Ik voelde warmte en liefde zoals ik het nog nooit had gevoeld. En dat… was intens. Het bracht chaos in mijn hoofd. Ik werd vanbinnen heen en weer geslingerd tussen verschillende gevoelens.

Natuurlijk kwamen de stemmetjes weer. Dit is niet echt. Dit gaat fout aflopen. Je gaat teleurstellen. En ja hoor, op de rit naar huis zat ik snikkend aan de telefoon met de ene keer mijn man en de andere keer mijn vriendin. Dramaqueen-modus on, ik geef het toe, maar ook zo menselijk.

In week twee begon er iets te verschuiven. Ik kon ontvangen. Echt ontvangen. Mijn ceremonie op 10 maart had dat mogelijk gemaakt. Ik voelde: dit is mijn tijd.

Tuurlijk is er nog af en toe dat ene stemmetje dat zegt dat ik misschien te traag werk, dat ik niet voldoe. Dat ene stemmetje dat zich nog steeds afvraagt waarom ik, wat zien jullie in mij wat ik nog niet zie. Maar ik weet waar dat stemmetje vandaan komt. Uit die oude pijn. Uit het kleine meisje dat altijd dacht dat ze haar best moest doen om liefde te verdienen. Maar dat meisje is niet meer alleen. Ze is hier nu met mij, in die winkel. Tussen rackets, schoenen, leuke kledij en warme mensen.

Deze week begint week zes en ik voel me goed. Voor een baas werken voelt niet meer als een beperking, maar als een geschenk. Ik geniet van de klanten, van mijn collega’s, van mezelf. Ik geef mensen op een andere manier een goed gevoel en dat is even waardevol als een goeie coachingsessie.

Ik leef nu tussen gezin, coachings, padel en winkel. Drukker dan ooit. Maar met meer rust dan ik ooit gekend heb. In mijn hoofd, in mijn hart en bovenal, in wie ik mag zijn.

Dankbaar? Meer dan dat.

Levend? Tot in elke vezel van mijn lichaam.

Pinkforce in padelvorm? Absoluut.

"Soms vindt het leven jou, net op het moment dat jij dacht het helemaal uitgestippeld te hebben."

Liefs

~Pink Rebel