Bang van de nacht...

Hoe stilte dreigender kan voelen dan lawaai.

Daar stond ik dan, nog niet zo lang geleden, toen iemand me vol ongeloof aankeek toen ik zei dat ik een goede nachtrust niet kende. En na heel veel zelfreflectie en hard werken aan mezelf, dacht ik dat ik dat stukje misschien nog verder kon aanpakken.

Jarenlang hield ik mezelf, en ook anderen, voor dat mijn slechte nachtrust kwam door het constant alert moeten zijn. Deels klopt dat ook wel. Maar op dat moment, toen die persoon me met grote ogen aankeek, werd ik me ineens bewust dat het niet meer om alertheid gaat.

Ik ben bang van de nacht.

Bang van de stilte die dreigender voelt dan lawaai en gevaar.

Bang van de donkerte die alles onvoorspelbaar maakt.

Bang van de leegte die op dat moment zoveel meer angst oproept.

Bang van de angst die ik als kind voelde.

Ik begrijp het beter nu. De nacht, en de slaap die daarbij hoort, zijn voor mij allesbehalve aantrekkelijk. Ik dacht altijd dat ik last had van 'Fear Of Missing Out' voor het slapen, maar de waarheid is simpeler: ik ben gewoon bang.

Zodra de nacht binnensluipt en de wereld stilvalt, komen de nare gedachten voorbij. De nacht geeft angst gewicht, alsof ze ineens wel klopt. Onrust groeit. Mijn redding? Netflix. Urenlang series en nutteloze programma’s. Niet omdat ik ze zo geweldig vind, allez ja, eigenlijk ook wel :), maar omdat ze de onrust in mijn lichaam even stilhouden.

En dan is het moment daar dat ik toch in slaap val. De aangewezen bedtijd al lang voorbij, om vervolgens een paar uurtjes later, vaak niet meer dan vijf, wakker te worden met de gedachte dat ik diezelfde avond toch vroeger naar bed ga. Helaas speelt dit tafereel zich al 21 jaar op exact dezelfde manier af. Geen wonder dat ik ’s morgens de wekker wat vroeger moet zetten om rustig wakker te worden. Fris uit bed springen? Daar moet ik eens goed om lachen want dat is een gevoel dat ik niet echt ken.

De weinige uren slaap laten hun sporen na op mijn lichaam. Ik zou iemand anders de schuld kunnen geven, maar dat doe ik niet. Het zijn mijn gedachten die ik rond slaaptijd niet onder controle krijg. Onbewust, want uiteraard ben ik daar niet elke avond bewust mee bezig. Maar dat dreigende gevoel in mezelf, de donkere, kille, lege nacht, het idee dat de hele wereld volledig lam ligt, wakkert een vreemd gevoel in mij aan.

Gedaan dus met zeggen dat ik een nachtmens ben. Want dat ben ik niet. Ik ben gewoon bang van de nacht. En dat is oké. Nu ik dit heb omarmd, kan ik misschien stilaan leren zien dat de nacht ook niet perfect is. Dat er, net als in mensen, in de donkerste duisternis ook mooie plekjes schuilen. Wat als “ik ben bang van de nacht” ooit verandert in “ik was bang van de nacht”? Alleen al die gedachte maakt iets in mij lichter.

Maar voor ik me volledig aan de nacht overgeef (het is 01.00u als ik dit schrijf), nestel ik me nog even bij mijn trouwe compagnon, Netflix, terwijl de rest van het huis zich al lang heeft overgegeven aan de donkere stille nacht. Vandaag ben ik nog eventjes bang. Wat een schril contrast met de onbevreesde versie van mezelf overdag.

~Pink Rebel