Ik draag geen masker meer voor jouw comfort. Te veel? Ik was jarenlang te weinig voor mij!

Het is zondagavond, net een familiedagje erop zitten met veel te veel eten en veel te weinig bewegen maar de rustige dag heeft voor ruimte in het hoofd gezorgd. Mijn brein maakt overuren en mijn vingers kriebelen want ik wil zoveel vertellen over authenticiteit. Het is bijna een modewoord geworden maar voor mij is het belangrijker om dat te zijn in plaats van het alleen maar uit te schreeuwen dat we het moeten zijn.

Er is gewoon iets raars aan de hand met authentiek zijn. Je hoort en leest het overal: “Wees jezelf!”, “Laat je ware ik zien!”, “Toon je kwetsbaarheid!” Maar dan begin je dat echt te doen, en wordt het stil, vaak ongemakkelijk of zelfs erger, dan word je ongewild het buitenbeentje. De lastige, de gevoelige, de 'te veel' of diegene die plots heel erg veranderd is. Nu ja, dat laatste is niet echt onwaar.

Ik ben dat meisje geweest, die vrouw. Die vrouw die ineens stopte met glimlachen terwijl ze vanbinnen huilde. Die vrouw die het masker afzette en zich plots kwetsbaar opstelde. Die vrouw die op een dag besloot om alleen nog maar zichzelf te laten zien zoals ze is. Maar oh boy, wat ik toen nog niet wist, is dat authentiek zijn, plots je leven op zen kop kan zetten. Ik wist nog niet dat de grote wereld op zich niet klaar is voor 'echt jezelf zijn' hoewel je het overal iedereen van de daken hoort schreeuwen. Ik wist nog niet dat mensen rare sprongen beginnen maken als je plots volledig jezelf bent. Ik wist nog niet dat mensen zich ongemakkelijk begonnen te voelen. Ik wist zoveel nog niet...

Authentiek zijn is geen hobby voor mij. Het is vooral een manier om niet weer verloren te raken in het systeem, in een ander, in oude patronen.

Maar laat me eerlijk zijn, het is geen easy ride. Het betekende dat ik soms afscheid moest nemen van mensen die ik jarenlang probeerde te pleasen (niet met de vinger wijzend maar het was een bepaalde dynamiek die niet goed voor me was). Het betekende dat ik stiltes moest leren verdragen waar vroeger gevulde leegte zat. Het betekende dat ik het risico moest nemen om me uit te spreken, met als gevolg shit over me heen te krijgen, genegeerd te worden en zelfs op feestjes alleen komen te staan en te voelen: ik pas hier niet meer. En toch... Het is de enige manier waarop ik wil leven.

Ik heb me vaak afgevraagd wat het nu werkelijk is wat je nodig hebt om van niet authentiek te leven naar een leven vanuit je kern te gaan.

Rouw komt daarbij op de eerste plaats bij mij. Echt waar, rouw... omdat je onderweg stukjes verliest van je oude ik en omdat je onderweg de mensen verliest die alleen jouw oude stukken konden liefhebben.

Moed, de stille moed om elke dag trouw te blijven aan wat je voelt. Niet makkelijk in een wereld die constant ligt te schreeuwen hoe je je hoort te voelen.

Bewustzijn, over wie je bent, wat je doet en daar zonder oordeel naar leren kijken. Want we kunnen het er allemaal over eens zijn, soms heb je trekjes die je niet zo graag ziet bij jezelf. Je kan ze beter leren omarmen in plaats van te laten uitschijnen dat ze niet bestaan.

En daaruit vloeit zelfcompassie, wat ik de grootste sleutel vind. Want wie echt leeft, maakt fouten (kom niet bij me af dat jij geen fouten maakt :) ) En wie fouten maakt en daaruit leert, die groeit. En misschien struikel je onderweg nog eens maar je staat altijd weer rechtop. Dus de welgemeende zin die ik vaak gebruik: wees mild voor jezelf. En ja, ik gebruik hem ook vaak nog voor mezelf ;)

Is authentiek door het leven gaan eenzaam? Eerlijk? Soms wel ja. Omdat de wereld hier niet altijd voor gemaakt is. Omdat mensen vaak liever comfortabel blijven dan bewust. Omdat mensen het makkelijker vinden om hun maskers op te zetten omdat ze denken dat ze daardoor gelukkiger zijn. No offense en ik begrijp het ook, been there done that. Maar authentiek zijn is nooit méér eenzaam als leven met een versie van jezelf die niet klopt, die niet bij je past. En dan gebeurt het, het wonderlijke... Hoe meer je jezelf toestaat om echt te zijn, met die fantastische kanten maar ook die donkere niet zo leuke deeltjes in onszelf, hoe meer mensen je aantrekt die jou niet vragen om minder te zijn. En wanneer deze zin uit mijn vingers glijdt, word ik er even stil van. Ik ben niet meer die persoon die minder wil zijn dan dat ik werkelijk ben.

En wanneer die mensen op je pad komen, mensen die zeggen dat ze een bepaald stuk in jou herkennen, die dankjewel zeggen omdat ze voelen dat ze mogen bestaan zoals ze zijn, dan besef je: Ik heb me niet afgesloten van de wereld, ik heb me geopend voor de juiste mensen en de eenzaamheid verdwijnt.

Wat er gebeurt als je blijft leven voor de buitenwereld? Je verliest jezelf, langzaam, je hebt het niet eens door, tot het misschien te laat is. Nu ja, het is in mijn ogen nooit te laat want je kan op elk moment in je leven het besluit maken om te veranderen maar ik denk dat je wel begrijpt wat mijn punt is. Je wordt een expert in overleven, in 'normaal doen', in lief zijn,... en in zoveel andere dingen dat je intussen vergeet wat je eigenlijk echt voelt. Dat je vergeet waar je hart sneller van gaat slaan. Dat je vergeet wie je was voordat je leerde dat jezelf zijn 'te veel' was.

Wat als je dan wel besluit, net als ik, om volledig als jezelf door het leven te gaan? Wel, dan leef je in lijn met wie je diep vanbinnen bent. Dan voel je rust, zelfs als het stormt. Dan bouw je aan een leven dat klopt met je waarden, je waarheid, je tempo. En geloof me... dat voelt als thuiskomen, niet bij iemand anders, maar bij jezelf. En damn wat voor een gelukzalig gevoel is dat.

Het is misschien niet de makkelijkste weg maar het is de meest bevrijdende. Weet dat je het zelfs niet perfect hoeft te doen. Je hoeft alleen te kiezen voor 1 kleine waarheid per dag. En van daaruit bouw je aan een leven dat niet langer draait rond overleven maar rond leven.

Ik koos voor mij, voor mijn stem, mijn waarheid, mijn gekke kanten (oh boy het zijn er soms veel), mijn diepste pijn en mijn grootste kracht. Ik koos om met mijn zwaktes, oude pijn maar ook met mijn sterktes en liefdevolle kanten door het leven te gaan. Ik koos voor een beetje dramaqueen gehalte in mijn leven (ze is ook een queen, toch?) en ik koos voor liefde, heel veel liefde. Heel veel voor een ander maar deze keer ook voor mezelf. Dat maakt me misschien op sommige momenten niet de makkelijkste in de kamer maar wel heel echt en wie daar niet mee om kan, die is gewoon mijn kamer niet meer waard. Net zoals ik jouw kamer niet meer waard hoef te zijn.

Ik ben hier niet om in de smaak te vallen maar wel om volledig mezelf te zijn. En dat is precies waar mijn geluk en kracht begint.

~Pink Rebel