Mijn psycholoog kon mijn verhaal niet aan...

Met ineengedoken houding en wit weggetrokken gezicht zat ze in de stoel. Er was een ijzige stilte tot de ze de volgende woorden uitsprak: "Dit is wel heel veel, te complex, te hard, ik weet niet wat ik hiermee moet." Ze huilde toen ze de woorden uitsprak.

Dit was niet de eerste keer dat mijn verhaal te zwaar was voor een psycholoog. Ik had er dan ook een klein handjevol gezien tot ik die ene persoon vond die mijn verhaal wel kon dragen. Jammer genoeg ging deze psycholoog op pensioen nog voor ik mijn pijn volledig kon inzien.

Ergens heel ver weg, na alle moed te hebben bijeen gesprokkeld, zat ik in de stoel van de cliënt… Ik wist al jaren dat ik wel hulp kon gebruiken maar de angst om tegen iemand mijn verhaal te vertellen, was te groot. Maar daar zat ik dan op die stoel, moedig, kwetsbaar en tegelijkertijd angstig.

Ik vertelde in het begin dan ook met een groot 'het gaat wel goed met mij' gehalte mijn verhaal. De grote lijnen maar nooit in detail. En toch vingen mijn voelsprieten op dat moment alles op; hun onmacht, hun verstikking, hun pogingen om het goed te doen, maar vooral hun discomfort met mijn pijn.

En ik snap het. Zo'n verhalen doen iets met je. Ze vragen iets van je. Maar als jij tegenover mij zit als professional, dan wil ik niet degene zijn die jou door jouw blokkades moet loodsen. Ik voelde me niet alleen niet gehoord of begrepen, ik voelde me vies, alsof ik de enige was op deze aardbol die dit zwaar verhaal te vertellen had. Jammer genoeg weet ik vandaag de dag wel beter dat er heel veel verhalen zijn die zwaar zijn.

Ik ben vaak nog dieper gevallen na een sessie, niet omdat ik niet wou helen, maar omdat ik voelde dat de ander niet mee kon dragen wat ik bracht. Niet omdat ze slecht waren, integendeel, maar omdat het hun expertise niet was.

Ervaringsdeskundigheid is geen modewoord. Het is geen "leuk extraatje". Het is een krachtbron. Als je ermee leert omgaan. Als je je eigen shit niet projecteert. Als je beseft dat het nooit om jou gaat, maar om de ander. Daarom dat ik het belangrijk vind om ervaringsdeskundigheid meer in te zetten in de hulpverlening. Niet omdat ik vind dat ervaringsdeskundigen het beter zouden doen, maar wel omdat het een enorme meerwaarde kan zijn.

Daarom heb ik opleidingen gevolgd. Niet omdat ik mijn voelsprieten moest ontwikkelen, die stonden al aan van kleins af aan, maar omdat ik mijn kracht veilig wilde maken. Omdat ik mijn cliënten niet wil bijten met mijn eigen wonden.

Ik geloof dat het in je zit en dat sommige mensen geboren worden met een antenne. Maar ik geloof ook dat je die antenne moet leren afstemmen, zodat je niet zendt wat je zelf nog niet hebt verwerkt.

Ik vond de juiste psycholoog uiteindelijk in mezelf, in mijn heling, in mijn groei. En nu? Nu ben ik de coach geworden die ik toen zo nodig had. Soms is erkenning al het grootste deel van het hele helingsproces.

Voor jou. Voor wie dit leest en denkt: "Ik ben niet te veel. Mijn verhaal is niet te zwaar. Ik heb/had gewoon iemand nodig die me wel kan/kon dragen."

Liefs

~Pink Rebel