De kracht van een veilige blik (geen idee of ik hem verdien)

Ik heb liefde weggeduwd met dezelfde kracht waarmee ik vroeger mijn pijn verborg. Niet omdat ik het niet wilde, maar omdat ik niet wist hoe ik ermee moest omgaan.

Ze zeggen dat liefde zacht is, maar als je jarenlang hebt geleefd in overlevingsmodus, voelt zacht als gevaarlijk en veilig als verdacht.

Ik was doodsbang voor de blik die bleef hangen. Niet omdat hij verkeerd keek, maar omdat hij me écht zag. En ik wist niet of ik dat wel aan kon.

Wat doe je als iemand je met zachte ogen aankijkt, terwijl jij alleen maar geleerd hebt dat liefde pijn doet?

Toen ik mijn man leerde kennen, hield ik een masker op. Niet omdat ik niet mezelf wilde zijn, maar omdat ik mezelf nog niet genoeg vertrouwde om helemaal zichtbaar te zijn. Ik durfde hem de waarheid niet te vertellen, uit schaamte en uit angst. Angst dat ik bij hem iets zou oproepen waardoor hij me slecht zou behandelen. En tegelijk angst dat hij me als een zwakkeling zou zien als hij wist wat ik had meegemaakt.

Mijn hoofd was een mijnenveld van twijfels en beschermingsmechanismen en vol afschuw naar mezelf. Maar ergens diep vanbinnen zat er altijd een sprankeltje hoop. Een soort stil vertrouwen dat er ook voor mij iets moois kon zijn. Maar wanneer dat moois voor me stond, kon ik het niet toelaten en voelde ik me heel onveilig.

Het heeft me jaren gekost om in te zien dat ik Gert, mijn man, verdien en dat ik zijn liefde niet toevallig kreeg, maar dat ze bij mij past.

Mensen zeggen vaak dat ik mijn twee pollekes mag kussen met zo’n man als de mijne. En ik weet dat ze gelijk hebben, echt waar, maar tegelijkertijd voelt het alsof daar stiekem een oordeel onder zit. Alsof ik niet goed genoeg ben voor hem. Alsof ik een gelukje heb binnengehaald waar ik eigenlijk net onder val. En hoewel ik rationeel besef dat ik ook waardevol ben voor hem, triggert het me soms nog steeds. Want de weg naar het toelaten van liefde ging gepaard met het opbouwen van eigenwaarde, en dat was geen rechte lijn, eerder een wirwar aan lijnen die ergens stevig in de knoop lagen.

Gert zag van in het begin iets in mij wat ik toen nog niet kon zien. Hij heeft altijd gekeken met een blik die rust bracht, zonder oordeel, zonder druk. Nu zie ik het wel: ik breng vuur in zijn leven. Ik trek hem uit zijn comfortzone, ik maak hem speelser, avontuurlijker, zachter. Ik geef liefde, niet omdat ik moet, maar omdat ik ben. En hij is mijn anker. Mijn veilige haven. De man die me vrijlaat en toch aanwezig blijft. Die zijn grenzen aangeeft, maar me nooit op slot zet.

We zijn een team. Een onverwacht mooi duo. Maar ik heb hem zo vaak proberen wegduwen. Toen nog onbewust, maar nu zie ik het. Elke keer dat hij te dichtbij kwam en ik me kwetsbaar moest opstellen, gingen mijn alarmbellen af. Als hij te veel voor me wilde zorgen, raakte ik getriggerd. Ik dacht: hij gelooft zeker dat ik het niet alleen aankan. Terwijl zijn intentie simpelweg was: ik wil voor haar zorgen omdat ze het waard is.

Het heeft lang geduurd voor ik die veilige blik kon ontvangen zonder me kleiner te voelen. Zonder te denken dat ik iets moest terugdoen om het te verdienen. En het was pas toen ik besefte dat hij mij óók nodig heeft, precies zoals ik ben, met mijn gekke sprongen, diepe ziel, vurige hart en een beetje DramaQueen gehalte, dat ik wist: ik mag dit hebben. Dit is niet te veel. Ik ben niet te veel. Dit is thuiskomen.

De kracht van een veilige blik zit ‘m niet alleen in wie hem geeft, maar in het wonderlijke moment waarop je jezelf toestaat hem te ontvangen, zonder weg te kijken, zonder je kleiner te maken, zonder die automatische neiging om te denken dat het een vergissing is, dat jij dit niet waard bent.

Ergens onderweg heb ik geleerd dat liefde die blijft, liefde die rustig ademt en zegt: “ik zie jou” zonder voorwaarden, niet bestaat om te bewijzen dat je tekortschiet, maar om te laten voelen dat je eindelijk thuis mag komen in jezelf, in een blik die jou niet kleiner maakt, maar uitnodigt om groter te worden dan je ooit dacht te kunnen zijn.

Liefs

~Pink Rebel