21 jaar in... 21 jaar uit: Een nieuwe mijlpaal.

21 jaar in, 21 jaar uit: Een magische rit, een nieuw begin.

Er zijn van die dagen die groter voelen dan woorden. Dagen waarvan je weet dat ze iets betekenen, maar waarvan je niet exact kunt zeggen hoe ze gaan binnenkomen. Gisteren was zo’n dag. Een dag waarop het verleden en het heden lijnrecht tegenover elkaar stonden.

21 jaar in, 21 jaar uit…

Dat besef, dat exacte evenwicht, hing de hele dag in de lucht. En toch voelde ik me die dag een beetje verdoofd. Alsof mijn ego me influisterde dat ik dit niet hoefde te vieren. Dat het toch niet zo belangrijk is dan wat ik me jaren had ingefluisterd. Dat ik anderen er niet mee moest ‘lastigvallen’. Dat het geen big deal was. Zie je de Drama Queen al een beetje loskomen 😉

En toch wist ik diep vanbinnen dat ik dit moest vieren.

Het was een magische avond die ik nooit zal vergeten.

Toen de eerste gasten kwamen, voelde ik dat het toch een speciale avond ging worden en werd wat zenuwachtig omdat ik het niet echt kon vatten wat er ging gebeuren. Uiteraard kreeg ik veel pink cadeautjes, cadeautjes met een mooie betekenis en uiteraard een kroontje dat perfect past bij mijn zelfbenoemde Drama Queen status. Want laten we eerlijk zijn, een Drama Queen is ook een Queen, toch? 👑

Maar meer nog dan de cadeaus, was het de energie in de ruimte die me diep raakte. Die ontzettend voelbaar was voor iedereen.  Er was een diep weten, een vanzelfsprekendheid in de liefde die ik die voelde. Een zeer onbekend gevoel dat me overmande.

Ik zou ik niet zijn als ik niks aan mijn gasten wou teruggeven. Ik verraste de andere queens, en uiteraard ook mijn drie dappere warriors (Gert en de jongens) met een mini reading op basis van de Tzolkin Maya kalender. Ik had mooie, althans wat ik mooi vind, notitieboekjes voor iedereen voorzien waar ze vanaf nu hun mooie dromen, doelen en dankbaarheden in kwijt kunnen. Zo’n boekjes hebben in mijn leven altijd al een speciale ruimte ingenomen en ik vind er een soort van magie in, dit cadeau wilde ik hen ook geven omdat magie net in de kleine dingen zit.

Na een rondje: ‘Hoe hebben we Evy leren kennen’ voelde ik een nog grotere herkenning en erkenning. Overal kwam hetzelfde naar voren: een onmiddellijke klik, alsof we elkaar altijd al kenden. Een bevestiging van iets wat ik misschien altijd al wel heb gevoeld maar nooit echt diep durfde te voelen voor de ander. Want wat als ik de enige was die dit zo aanvoelde?

En dan kwam het moment dat ik brak, ja je kan ook breken vanuit dankbaarheid en liefde, gewoon om nog harder te kunnen gaan shinen. Ik besloot om een foto te delen, iets wat ik buiten mijn gezin nog nooit had gedaan, met de aanwezige queens. Een foto van de dag waarop ik was gevlucht, gekleed in grijs en zwart met een zwarte pet die mijn gezicht bedekte maar waarvan je de emoties op een kwart van een gezicht kon aflezen. Ik, die mijn baby in mijn armen hield, vanuit heel veel kwetsbaarheid, heel veel angst maar ook liefde en vastberadenheid. Ik heb die foto jaren lang gehekeld omdat ik me daar heel klein voelde. Maar het is waar, de queens hebben me laten inzien dat het net een krachtige foto is waarin ik een krachtige keuze heb gemaakt. Me and my boy… Dus ik brak, niet vanuit pijn maar vanuit pure dankbaarheid.

Dankbaar dat ik dit moment mocht meemaken. Dankbaar dat ik dit kon delen, voor het eerst in heel veel jaren. Dankbaar voor Gert, mijn jongens, en de mensen om mij heen die me écht zien.

De woorden stroomden toen ik mijn verhaal vertelde van die bewuste 10 maart 2004. En hoewel ik mijn stem hoorde, voelde het anders. Niet als iemand die terugblikt op een trauma. Maar als iemand die vanuit kracht en liefde een hoofdstuk afsloot.

We schreven intenties op. Sommige werden uitgesproken, anderen bleven stil. Maar allemaal verdwenen ze in het vuur. En terwijl de vlammen ze opslokten, voelde ik een symbolisch loslaten.

Daarna stonden we hand in hand rond het vuur, in stilte, verbonden. Er werd geknuffeld, er werd liefde gevoeld.

We eindigden nog met wat getrommel op de sjamaantrommels. Geen idee wat we er mee moesten doen maar al gauw waren een aantal queens helemaal in the flow waardoor ik gretig begon mee te trommelen. Ook al begon het ludiek, het was weer zon wauw moment zoals ik er die avond al veel had gevoeld.

En Gert, mijn rots, stond de hele avond achter mij, zoals hij dat altijd doet. Zorgend, ondersteunend, me in mijn kracht latend.

De ochtend erna: een geheelde wond

Vandaag werd ik wakker met een gevoel dat ik nooit eerder heb gevoeld. Een diepe, rustige emotie die zich niet laat omschrijven als simpelweg “blij” of “tevreden”.

Voor het eerst kwam het besef:

Ik ben altijd goed geweest in liefde geven, maar gisteren… heb ik liefde ontvangen. Echt ontvangen.

En dat, na bijna 42 jaar, voelt magisch. Want nooit had ik gedacht dit echt zo intens te kunnen beleven.

Het is geen einde, geen afronding van een reis, maar het is een mijlpaal. Een moment waar ik zó lang naar heb uitgekeken, en dat uiteindelijk nog zoveel dieper ging dan ik had verwacht.

Ik ben krachtiger dan ooit.

Ik ben een verbinder.

Ik ben hier.

Ik mag zijn.

En ik sta er!

Liefs,

~Pink Rebel