10 maart 2025: De dag dat ik opnieuw 21 word

Op 10 maart 2004 maakte ik de moedigste stap uit mijn leven. Ik verliet een wereld van geweld en begon aan een nieuw bestaan. Ik ontvluchtte de ouderlijke situatie met een paar weken oude baby op de arm. Niet wetende wat komen ging, angstig, een kind met een kind, maar wel vastberaden dat dit de laatste keer vluchten werd. Angst zou me deze keer niet meer terugbrengen naar die situatie, ik had nu een mooi klein wezentje om voor te zorgen, ook al wist ik nog niet wat zorgen voor mezelf was.

Op 10 maart 2025 bereik ik een bizarre mijlpaal. 21 jaren later, evenveel jaren vrij als gevangen, evenveel jaren groei als overleven…

Het verleden en het heden staan exact die dag over elkaar. En dat is… vreemd. Heel erg vreemd.

Ik heb mezelf jarenlang wijsgemaakt dat ik ooit op een dag écht vrij zou zijn. Dat er een moment zou komen waarop ik definitief zou voelen: het verleden ligt achter me, ik ben een nieuw leven gestart, en klaar ermee. Hoe ik als kind op mijn vingers in bed lag te tellen tot de dag dat ik 18 zou worden en het voorgoed achter mij zou kunnen laten. Dat ik zou kunnen vluchten en niemand me ooit weer zou vinden. Dat ik zou kunnen opgaan in de massa, niet meer bang te zijn van het kwaad dat me achtervolgt. Die 18 jaar heb ik niet gehaald 😊 maar bijna 3 jaar later, brak de dag aan waar ik de moed vond om niet alleen mezelf maar ook mijn baby’s toekomst te denken. Vluchten was de enige oplossing, al ging dat niet zonder slag of stoot. De angstige tijd nadien, bevend op de vloer met mijn baby in een gekregen oude voiture, geen oog dicht doen om te waken. Pure adrenaline, angst en hormonen die door het lijf gierden met maar 1 missie. Wij overleven dit. Hoe? Daar kon ik op dat moment nog niet over nadenken. Ik had het gevoel dat ik maar wat deed.

Wanneer de tijd wat verstreek, na vele doodsangsten te hebben gekend, leerde ik mijn man kennen. De jaren die volgden, nog steeds puur in angst maar nog steeds met maskers “het gaat goed met me”. Ik durfde niet te leven, ik wist ook niet goed hoe ik me moest gedragen in een omgeving die niet zo monsterlijk leek dan ik me had voorgesteld. Er was veel liefde daarbuiten, weet ik nu, maar ik kon dat op dat moment niet zien. Hoe fladder je door een relatief veilige wereld terwijl onveiligheid alles is wat je hebt gekend en die onveiligheid je ook weer een soort van valse veiligheid geeft. Het was een rollercoaster, dat kan ik je wel vertellen. Ik zou willen vertellen dat mijn leven er rooskleurig uitzag, misschien wel langs de buitenkant maar binnenin was hij zeer donker, misschien nog wel donkerder dan ooit tevoren nu ik ook licht kon zien.

Nu 10 maart dichterbij komt, besef ik dat deze 21 jaar buiten de gewelddadige situatie een intense periode van zelfontwikkeling zijn geweest. Ik heb trauma’s ontward, mezelf leren kennen, mezelf afgestoten, mezelf omarmd, mezelf gehaat, leren voelen om me vervolgens beetje per beetje graag te leren zien. Ik heb mensen toegelaten in mijn leven, ik heb mensen afgestoten, ik heb mensen geghost en ik heb heel veel mensen mijn liefde gegeven.

En nu is het moment daar dat ik mezelf officieel een nieuwe vraag moet stellen.

Wat als ik vanaf nu niet meer bezig hoef te zijn met ‘genezen’, maar gewoon mag leven?

Wat een concept. 😳

Technisch gezien ben ik nu pas écht 21 jaar oud. 😉Ik vraag me af of ik dan nog steeds dezelfde fouten mag maken, zoals 21-jarigen dat doen of dat ik er toch niet zo maar mee wegkom. Anderzijds, in de voorbije 21 jaar heb ik wel genoeg gepuberd en ben ik er helemaal klaar mee. Ik ben klaar voor het volwassen leven, niet meer vanuit dat jonge gekwetste kind maar vanuit “ik die mag zijn”, volledig in het hier en nu.

Het voelt dubbel om te beseffen dat de jaren uit het geweld nu evenveel wegen als de jaren erin. Alsof ik die donkere periode eindelijk overstemd heb… en toch ook weer niet. Want hoe overstemt een leven van groei en genezing iets dat zo lang zo allesomvattend was?

Misschien is het niet de bedoeling dat ik het ‘overstem’. Misschien moet ik het gewoon naast me laten bestaan, als een parallel universum dat weliswaar bestaat, maar niet meer de regie neemt over mij, mijn toekomst en dat van mijn gezin.

Ik weet nog niet hoe ik me op 10 maart echt zal voelen.

Wat ik wél weet, is dat ik eindelijk begin aan het leven dat altijd voor me bedoeld was, 21 jaar later dan gepland, maar hé, beter laat dan nooit. Goeie dingen kosten tijd… toch…?

Ik heb er lang over nagedacht hoe ik 10 maart wil doorbrengen. Moet ik het groots vieren? Een ceremonie houden? Of gewoon mezelf op een taart zetten en zeggen: Gefeliciteerd, je bent officieel 21 en getraumatiseerd maar functionerend!

Wat ik nog weet, is dat ik deze dag niet zomaar voorbij wil laten gaan. Niet omdat ik vast wil blijven hangen in het verleden, maar omdat ik het meisje dat ik was wil eren. Het kind dat ooit droomde van een uitweg, zonder te weten hoe die eruitzag. De jonge vrouw die jarenlang heeft gevochten om zichzelf te begrijpen. En de persoon die ik vandaag ben, een versie van mezelf waar ik trots op ben.

Ik vier deze dag in intieme kring, met mensen die ergens in dat tweede deel van mijn trip, een deel uitmaakten en wie ik graag nog verder deel zie uitmaken van dat derde waanzinnige deel dat er nog aankomt.

Ik wil die dag kunnen zeggen, dramaqueen (ook een queen, toch?) you made it. Ik wil even stilstaan bij mezelf, mijn kracht omarmen en verbinden met mensen die op hun beurt hun kracht kunnen voelen. Ik wil dat moment gewoon kunnen zijn.

Deze Pink Dramaqueen weet 1 ding zeker. 10 maart 2025 is niet het einde van iets maar zeker wel het begin.

Liefs

Pink Rebel