Brief aan mijn jongere ik
Lieve jij, je bent nog een kind, zo jong en je zou in onschuld moeten opgroeien. We weten allebei dat dit niet het geval is. Je krijgt heel wat voor de kiezen. Ik weet dat je ontzettend veel pijn voelt, en dat de fysieke pijn, ten gevolge van de folteringen, niet opwegen tegen de emotionele pijn en vernederingen. Ik ben 38 jaar en ik kan je nu pas volledig zien en vertellen dat het allemaal goed komt. Dat je uiteindelijk zo krachtig in het leven zal staan door alles wat je nu meemaakt. Ik voel je verdriet en voel me machteloos dat ik jouw verdriet en pijn niet kan wegnemen.
De angst die je voelt, zal nooit helemaal weggaan. Ik draag ze met me mee, maar ik beloof je dat je er mee kan omgaan. Er zullen triggers zijn, soms heel hard op de voorgrond en soms ook mijlenver weg. Je zal ze leren herkennen maar ook erkennen, al zal blijken dat dat laatste een iets moeizamere weg is om af te leggen.
Alles minimaliseren zal een schild blijken maar je bent zo sterk dat je uiteindelijk beetje per beetje dat schild laat zakken, je zal er moedig voor uitkomen en je zal je niet meer willen verstoppen. Jij, jij mag gezien worden en je zal beseffen dat je niet alleen deze pijn moet dragen. Jammer genoeg moet ik je melden dat er velen hetzelfde pad bewandelen, anders maar toch hetzelfde.
Ik voel vandaag ook jouw vrolijkheid, nog steeds. De vrolijkheid die je door de jaren heen heeft geholpen. Om te overleven, om te vluchten uit de realiteit, om jezelf niet volledig te verliezen in duisternis. Ik kan je verzekeren dat je de vrolijkheid nooit zal verliezen, ik draag ze nog steeds met me mee.
Ook voel ik je eenzaamheid in een overweldigende grote wereld. Een wereld waarin je niet gezien wordt, het is te zeggen, niet door de juiste mensen. En ook dat draag ik nu nog mee maar dat is ok, je gaat leren vertrouwen op jezelf, want vertrouwen in de ander zal zeer moeilijk blijken.
Je gaat je bewust worden van hoe zwaar jouw rugzak is, dat zal even lastig zijn om te aanvaarden maar je gaat je bewust worden van hoe die rugzak te legen. Niet helemaal maar ze wordt lichter, en gaandeweg misschien ook weer wat voller, maar je zal steeds de kneepjes van het vak onder de knie krijgen om deze zware ballast lichter te maken.
Je zal gelukkig zijn want je nederigheid houdt je dankbaar voor alles wat je hebt en ook voor wat je niet hebt.
Maar de brief voor vandaag is lang genoeg. Ik wil je zeggen hoe trots ik op je ben. Je bent verre van perfect maar je bent uniek, je bent anders en dat vind ik nu zo leuk aan jou. Ik zie je graag.
Binnenkort spreek ik je weer en vertel ik je wat je nog (had) moet(en) horen.
Ik zie je, ik hoor je, ik voel je... je bent een echte overlever!
Liefs, ik